چه‌كسانی مدعی ارسال نخستین فضاپیماهای سرنشین‌دار به خاک سیاره‌ی سرخ در آینده‌ای نزدیك هستند؟ برای پاسخ به این پرسش و بررسی این ادعاها، نخست به سراغ کشورهایی می‌رویم که تابه‌حال موفق به انجام مأموریت‌های بی‌سرنشین به مقصد سیاره‌ی سرخ شده‌اند...
چه‌كسانی مدعی ارسال نخستین فضاپیماهای سرنشین‌دار به خاک سیاره‌ی سرخ در آینده‌ای نزدیك هستند؟ برای پاسخ به این پرسش و بررسی این ادعاها، نخست به سراغ کشورهایی می‌رویم که تابه‌حال موفق به انجام مأموریت‌های بی‌سرنشین به مقصد سیاره‌ی سرخ شده‌اند.
شوروی از سال 1960 (1339) چندین و چند بار برای ارسال فضاپیماهایش به حوالی مریخ اقدام کرد، اما هیچ کدام از تلاش‌هایش موفق نبود. در مقابل ایالات‌متحده‌ی آمریکا در دومین تلاش خود در سال 1965 (1344) توانست این سد را بشکند و فضاپیمای «مارینر 4» این کشور، با موفقیت از کنار سیاره‌ی سرخ گذشت. شوروی دست از تلاش نکشید و با ارسال چندین و چندباره‌ی مدارگردهای مریخی (معادل ماهواره‌های زمینی) نخستین موفقیت خود را هفت سال بعد و در سال 1971 (1350) با ورود دو مدارگرد «مارس2» و «مارس3» در فاصله‌ی کمتر از یک هفته به مدار مریخ به دست آورد. گرچه مارس3 توانست نخستین مریخ‌نشین و مریخ‌نورد را با موفقیت راهی سطح این سیاره کند، ولی ارتباط مریخ‌نشین مارس3 حدود 15 ثانیه بعد از نخستین تماس قطع شد و پای مریخ‌نورد «پروپ-ام رُوور» به سطح این سیاره باز نشد. سرانجام در سال 1976 (1355)، راهیابی مدارگردها و مریخ‌نشین‌های «وایکینگ 1 و 2» بشر را در معرض تصاویری ناب و پرجزئیات از مریخ قرار داد. تا حدود 20 سال بعد که مریخ‌نشین «مارس پث‌فایندر» (رهیاب مریخ) و مریخ‌نورد «سوجورنر» (Sojourner) بار دیگر پایشان به سیاره‌ی سرخ باز شد، تنها همان تصاویر و داده‌های وایکینگ‌ها، پرجزئیات‌ترین دانسته‌های بشری از این سیاره‌ی همسایه بودند. فروپاشی شوروی و تلاش‌های منجر به شکست روسیه سبب شد که آخرین موفقیت روس‌ها برای سر زدن به همسایه‌ی زمین همان پروژه‌های مارس 2 و 3 در تاریخ باشد. در این میان ژاپن هم تلاش‌هایی کرد، اما ناکام ماند. سرانجام سال 2000 (1379) که گذشت، این سیاره روی خوش به گونه‌ی بشر نشان داد...